Carolina

Share your story

Me enfrente a la injusticia de haber nacido mujer

2017 Chile

Triste y en soledad

How did other people react to your abortion?

Tengo 25, soy profesional, para cualquiera el hecho de tener una edad "adecuada" o un "titulo profesional" es el momento perfecto para tener un hijo. Sin embargo, para mi no era asi, ya que literalmente estaba sola en este proceso. Vivo hace dos años y medio en un lugar austral en el sur de Chile, me vine con mi novio de seis años. En menos de un año viviendo aca terminamos y conoci a otro hombre, quien se convirtió en el progenitor, digo progenitor por que no se puede llamar padre a quien a poco de enterarse me pidió que abortara, momento en el que no estaba convencida de hacerlo y rechacé la opción, cuando le dije esto obviamente me abandonó. En el lugar donde vivo no tengo familia, es una zona extrema donde las condiciones climáticas son adversas en invierno y pese a tener un buen trabajo, no me sentía lista para hacerme cargo de un ser vivo, de solo pensar en hacerlo sola sentía que perdía mi vida. Fue luego de algunos días cuando decidí abortar, leí mucho en internet, encontré varias paginas con testimonios de gente que se arrepentía, grupos pro vida, leí muchos testimonios, hasta que lo decidi. Sin embargo antes de hacerlo queria estar segura de lo que tenia dentro mio, por lo tanto fui a un obstetra quien me hizo una ecografia transvaginal, en la que se veia un SACO GESTACIONAL de 13 mm. sin embargo no se veia un embrion, no habia latidos pese a las 6 semanas que a esa altura tenía. Fue en ese momento cuando me decidi, ya que no senti que tenia algo vivo dentro de mi, me contacte con una persona quien por 60.000 pesos chilenos me vendió 4 pastillas de misoprostol y me las envio hasta el lugar donde vivo. Fue arriesgado hacer la transacción ya que perfectamente podria haberme estafado y no tendria nada que hacer, pero a los dos días llegaron. espere tener días libres en mi trabajo para realizar el procedimiento que el me envió escrito y muy detallado vía whatsapp. Sabia que seria doloroso, igualmente me arriesgue a hacerlo sola en casa, ya que pese a tener amigas acá, no me sentia en confianza contando lo que en mi país es un DELITO y preferí arriesgarme. Lo bueno es que pese a los dolores intensos, en poco tiempo comenze a sangrar, elimine varios coágulos junto con intensas contracciones, en un momento senti que me desmayaria de dolor, pero pronto los analgésicos hicieron lo suyo y me dormí. Al dia siguiente acudí a la urgencia con la excusa de que tenia un embarazo y habia a empezado a sangrar espontaneamente. Me atendio un obstetra muy cariñoso quien me dijo que habia perdido y ahora solo tenia que esperar que el proceso concluyera. Si bien es cierto no me siento orgullosa de lo que hice, y no lo volveria a hacer nunca, por que creo que con estas cosas no se debe jugar, tome esta decisión por que no me siento lista para tener hijos y menos aun sola, sin el apoyo de una pareja, no se puede ser tan irresponsable de traer hijos al mundo sin un sustento económico y por sobretodo emocional estable. Lo que mas me hace reprocharme a ratos, es tener que callar, tener que mentir y decir que mi embarazo no concluyo por razones "espontaneas" por que aun vivo en un pais en donde hombres y mujeres se sienten con el derecho de juzgar los actos de los demás, aun cuando nadie es capaz de ayudar al que esta al lado. Estoy completamente segura que quienes pudieran juzgarme por mis actos, no me ayudarían a cuidar a esa criatura, ni a pagarle los estudios, ni a comprar pañales por mi. Cuento esta historia para que otras mujeres se sientan comprendidas, pero chicas!! por favor piénsenlo bien, ya que si bien es cierto creo que mi decisión fue adecuada tengo sentimientos de mucha tristeza y arrepentimiento que espero superar con el tiempo. Aunque me conformo en pensar que si el karma algún dia llega, nos llegara a ambos, ya que tanto el progenitor como yo, abandonamos lo que podria haber llegado a ser un ser humano sin culpa. Este pais esta lleno de hombres sin corazón que abandonan hijos, que no pagan pensiones alimenticias, y viven felizmente sin culpas. Pero nosotras por ser mujeres somos juzgadas y llenadas de estigmas por abortar clandestinamente lo cual considero que es injusto ya que para la sociedad el abandono es aceptado moralmente, y las mujeres son obligadas continuar con el embarazo que les toco sin derecho a decidir.

carmilla

J'ai avorté quand j'avais 18 ans. Je ne le regrette pas, je suis fière d'avoir…

Maria

La decisión más difícil de mi vida

thya thya

hari ini harusnya usia kandungan sy menjelang 12 minggu , sy gagal pertahankan…

Ella

I was so scared but it was right and I know deep in my heart now.

A.

Dzień, w którym dowiedziałam się o ciąży (kolejnej ciąży) był jednym z…

magdalena

Miałam aborcje. Dzięki pomocy i wyrozumiałości women on web uda mi się to.

Daisy

Miałam aborcję. I nie jestem z tego dumna.
19 lutego 2020 roku zrobiłam test…

Sam

I had a Medical Abortion - Painful Experience, Life Changing

Meg.

Your a strong women!

Rocio Rocio

14 semanas

Casey

Abortion as a right not a privilege: My abortion story

Maura

Fiz um aborto tive o apoio dá minha irmã mais velha que pagou a enfermeira​ que…

Madison

Una lucha constante.

baby t

i had 2 abortions first 1 when i was 16 i knew i was ready to have a child or…

Bab

J'ai arrêté un processus de vie

Morrigan

I don't regret it. It was one of the wisest decisions I ever made in my life. I'…