L

Share your story

No quise ser madre a la fuerza

2014 Chile

Con mi pareja estamos bien, casi un año de estar juntos. Cuando tuve algunos días de atraso no me preocupé, cada cierto tiempo tengo un período más largo. A la semana me hice un test que dió positivo... Horror. Con mi pareja habíamos hablado de la posibilidad de tener hijos, pero en un plazo de 5 años, y que si llegaba a quedar embarazada antes, yo personalmente elegía esta opción. Mi argumento siempre ha sido que el tener un hijo es por decisión, no por "accidente". Los primeros días estuve con mucho dolor abdominal y de pechos, me sentía horrible. Resumiendo, me hice un ultrasonido que confirmó todo. Tema aparte, el doctor me trató como si fuera retrasada, todas mis preguntas las respondía con: "es normal".. Salí más afectada por el trato degradante que por el resultado. Primero investigué en la web, encontré esta página que me dio mucha información, pero no me atreví a hacer la donación por el tiempo que requería. Contacté a una persona y conseguí cycotec, me dijeron que con 4 pastillas era suficiente, sólo tenía 6 semanas. Las usé intravaginalmente y me recomendaron usar un tampón para que no se salieran.. gran error, mi cuerpo no logró absorber lo suficiente, tuve dolores, un poco de sangrado y nada más, pero los dolores se acabaron, por lo que pensé que el embarazo se había interrumpido, pero no había expulsado el embrión. Decidí esperar unos días por si el proceso se daba naturalmente, pero no pasó nada. Mi pareja insistió en que me hiciera un ultrasonido nuevamente. Esta vez fui donde una doctora, excelente profesional, nada que ver con el anterior. Me preguntó si el embarazo era planeado o no, y le dije la verdad, que fue falla del método anticonceptivo y que no quería tenerlo. Me hizo el ultrasonido y me dice: estás SUPER EMBARAZADA, me quería morir en ese momento, no podía ocultar mi cara de pánico mientras la doctora se empeñaba en mostrarme todo, el tamaño, los latidos (que yo los escuché dentro de mi cabeza como cuando tengo miedo y angustia, nunca los sentí como si fueran del feto). Me mostró que tenía un desprendimiento, pero nada grave. Seguramente fue por el primer intento. Después la doctora seguía hablando de fechas, de cuando sería el parto, etc, etc, pero yo ya no escuchaba, sólo estaba ahí sin decir nada. Cuando estaba por salir, me mira con una sonrisa y me dice: a hacerse la idea, y FELICIDADES... es tan chocante que todo el mundo asuma que una se debe sentir feliz porque va a ser madre. Siempre he escuchado decir que uno como ser humano no debería hacer nada por la fuerza, por qué a las mujeres nos niegan el derecho a elegir?? Ese mismo día al llegar a mi casa ingresé la solicitud a esta página, a los 3 días me confirmaron el depósito y 2 días después me confirmaron el envío, pero que demoraría entre 4 y 6 semanas en llegar! yo ya estaba de 8 semanas, en el mejor de los casos llegaría cuando tuviera 12... Esperé una semana y me moría de la angustia, así que contacte nuevamente a la persona del primer intento, esta vez con 12 pastillas. Quería hacerlo lo antes posible porque en menos de 1 semana tenía que viajar. El problema es que mi pareja tenía que trabajar y no podría acompañarme, y la única amiga que sabía también estaría ocupada, pero estaría cerca de mi casa. Decidí hacerlo sola, pero en contacto con mi pareja y mi amiga. Lo hice un lunes por la mañana, con la primera dosis, un poco de dolor, un poco de sangrado, fiebre leve. Con la segunda, escalofríos, diarrea, vómitos, más dolor. Con la tercera dosis creí que me desmayaría, baja de presión, espasmos, dolor en el cuello del útero, sentía que todo empujaba por salir pero el cuello no se abría. Volví a la cama, saltaba con los espasmos, escalofríos por la espalda, y el dolor en el cuello del útero no cedía, me mentalicé en abrir y soltar. Creo que me quedé dormida un rato. Cuando abrí los ojos, sentí que casi todo estaba normal, ya no sentía el dolor tan fuerte, ya no temblaba, la fiebre había bajado un poco, incluso sentía un poco de hambre, me senté en la cama y sentí una descarga, era como agua, fui al baño, y sentí que cayó algo, no pude verlo, y luego de eso mucha sangre y coágulos, y luego de eso el sangrado siguió como una regla normal. Hoy es mi segundo día, todo normal, espero que haya salido bien esta vez. Es una experiencia fuerte, pero en mi caso fue un día.. un hijo es para toda la vida.

Did the illegality of your abortion affect your feelings?

Obvio que afecta, pero no en sentir miedo, sino rabia, en que la sociedad entera quiera controlar y legislar sobre algo tan íntimo, nuestro propio cuerpo de mujer. En que te obliguen a asumir algo que no quieres o no te sientes preparada, En que un montón de políticos se llenen la boca defendiendo la vida, cuando en mi país todavía existe una desigualdad atroz, en que la única opción es la adopción, pero ese hijo no deseado va a parar a hogares de menores donde los niños son abusados de todas las formas inimaginables. ¿Cómo no defender la vida, cuando esos mismos políticos y grupos de elite ultra conservadores tienen los recursos para asignar una persona para el cuidado de cada hijo? Sin ofender el rol de madre, pero esas mujeres no son madres, simplemente tienen a cargo a sus hijos hasta que nacen, después con suerte saben el nombre que les pusieron

Maria

Maria

Maleja

Yo aborté.

Kah

Decisões difíceis exigem coragem.

Aldana

Una decisión que se tiñe de lucha

Anna

O ciąży dowiedziałam się tydzień przed świętami grudniowymi. Okres spóźniał mi…

Génesis

Hola. Esta es mi experiencia.
Tengo 17 años actualmente, no soy virgen pero…

Aleja12-09

Por siempre y para siempre en mi mente.

Młoda Dama

Postanowiłam opisać swój przypadek ponieważ sama podczas dokonywania aborcji…

Ignacia

Quiero entregar mi experiencia para aquellas que lo necesiten

Emily

It isn't and shouldn't be as taboo as it is made out to be.

Andrea

Todo va a pasar, hace apenas 72 hs que termino pero se me han hecho eternas, se…

Pluma93

Fue una decisión de vida

Bri

I knew I was pregnant as soon as I was around two weeks. I had never been…

Laura Helena

Olá meninas , me chamo Laura , tenho 21 anos ,uma filha linda de 2 aninhos e…

Uma Mulher

Pra mim, fazer um aborto foi um ato de responsabilidade

Maripaz

Tengo 25a, estudio medicina. Acababa de terminar el internado y estaba por…

Irlanda

Sabia lo que hacia, nunca dude, y sigo creyendo que fue lo mejor para mi y para…